سخته ولی باید

آدم وقتی همسر می‌شه ، باید بیشتر و بیشتر از همیشه خودش رو شبیه این اسم خدا کنه : ستار العیوب!

طبیعیه که وقتی یه نفر با آدم ارتباط نزدیک داره و مدت زمان خیلی طولانی ای رو با هم میگذرونن چقدر بیشتر از بقیه به نقطه ضعف ها و چاله چوله های شخصیتی انسان آگاهه ولی باید بپوشونه :) 

از اون فراتر اینه که سعی کنه شبیه این فراز دعای کمیل بشه که میگه " و کم من ثناء جمیل لست اهلا له نشرته" یعنی تو نه تنها باید بدی هاش رو بپوشونی بلکه باید خوبی هاش رو نشر بدی، بین مردم به خوبی و بزرگواری و هر صفت خوب کوچیک و بزرگی که داره ازش یاد کنی! حتی اگه اونقدر ها هم خوب نباشه و تمام بدی هاش هم تو مشتت باشه

خلاصه که همسری کردن تمرین خدایی کردنه!